نحوه تجویز دارو در پزشکی رایج و هومیوپاتی

آنچه در این مقاله می خوانید…

در علم پزشکی، نحوه تجویز داروها نقش اساسی در بهبود بیماران ایفا می‌کند. نحوه تجویز دارو در پزشکی رایج و هومیوپاتی ، هر یک با دیدگاه‌ها و روش‌های خاص خود به این امر پرداخته‌اند. پزشکی رایج بر پایه اصول علمی و مکانیکی عمل می‌کند و داروها را بر اساس دانش داروشناسی و با هدف کاهش یا رفع علائم بیماری‌ها تجویز می‌کند.

این روش به گونه‌ای طراحی شده که نتایج آن بر پایه آزمایش‌های دقیق و مستندات علمی استوار است. از سوی دیگر، هومیوپاتی به عنوان یک روش درمانی کل‌نگر، داروها را بر اساس شباهت علائم و به صورت دقیق و متناسب با وضعیت بیمار تجویز می‌کند. این تفاوت‌ها در نحوه تجویز و مصرف دارو در هر یک از این دو سیستم، تأثیرات گسترده‌ای بر نتایج درمانی و واکنش‌های بیماران دارد.

نحوه تجویز دارو در پزشکی رایج

در پزشکی رایج، با دیدگاهی که به حیات به عنوان یک سیستم مکانیکی نگاه می‌کند، تجویز داروها بر پایه دانش داروشناسی انجام می‌شود. این به این معنی است که برای هر بیماری یا علامتی، داروی خاصی وجود دارد. داروشناسان داروهای جدید را تولید کرده و نتایج تحقیقات خود را در اختیار پزشکان قرار می‌دهند تا آن‌ها بتوانند از این داروها برای درمان بیماران استفاده کنند. هر دارو دارای زمان اثر مشخصی است و باید با دوز معینی مصرف شود. به دلیل نیمه عمر مشخص هر دارو، مصرف آن در بازه‌های زمانی معینی باید تکرار شود.

داروهای پزشکی رایج به شکل‌های مختلفی تولید می‌شوند که هرکدام متناسب با نوع بیماری و شرایط بیمار به صورت خوراکی، تزریقی یا استعمال خارجی به کار می‌روند. داروهای خوراکی می‌توانند به شکل شربت، قرص یا کپسول باشند و داروهای موضعی نیز به صورت ژل یا پماد عرضه می‌شوند. تنوع زیادی در راه‌های مصرف و انواع دارویی وجود دارد که هر ساله نیز بر این تنوع افزوده می‌شود.

از آنجایی که داروهای پزشکی رایج برای برطرف کردن آسیب‌های شناخته‌شده بافتی طراحی شده‌اند، قبل از استفاده بر روی انسان، ابتدا روی حیوانات آزمایش می‌شوند و پس از گذراندن مراحل مختلف و موفقیت در آزمایش‌ها، برای انسان‌ها تجویز می‌شوند. اگرچه این روش پزشکی دقیق و مطمئن است، اما بیشتر داروهای جدید پس از مدتی به دلیل بروز عوارض جانبی مشخص، از چرخه مصرف خارج می‌شوند.

نحوه تجویز دارو در هومیوپاتی

در روش درمانی هومیوپاتی، اصول تجویز دارو کاملاً متفاوت از پزشکی رایج است. به جز برخی موارد خاص و استفاده از روش تواندهی نوین هانمن، بیشتر داروهای هومیوپاتی به صورت تک دوز تجویز می‌شوند. پیش از انتشار چاپ ششم کتاب ارگنان پزشکی، مصرف داروهای هومیوپاتی بیشتر به شکل خشک (قرص‌های ساکاروز-لاکتوز) مرسوم بود. اما دکتر هانمن در بخش 272 این کتاب تأکید می‌کند که شکل مایع داروهای هومیوپاتی به دلیل درگیر کردن پایانه‌های عصبی بیشتر، نسبت به شکل خشک آن ارجحیت دارد.

علاوه بر عملکرد بهتر داروی مایع، تغییر دوز و توان آن نیز در اختیار پزشک هومیوپات است. یکی از تصورات اشتباه درباره هومیوپاتی این است که داروهای آن هیچ عارضه جانبی ندارند و این نکته را به عنوان یکی از مزایای هومیوپاتی معرفی می‌کنند. اما این باور کاملاً غلط است. از آنجا که بدن به داروهای هومیوپاتی واکنش بی‌قید و شرط نشان می‌دهد، استفاده نادرست از این داروها می‌تواند آسیب‌های جدی و غیرقابل جبران به ساختار داینامیک بدن وارد کند. چون ساختار داینامیک بر ساختار ارگانیک بدن برتری دارد، این آسیب‌ها ممکن است حتی شدیدتر از عوارض داروهای پزشکی رایج باشند.

دکتر هانمن هشدار داده است که تکرار نادرست داروی هومیوپاتی، با دوز و توان نامناسب یا در زمان نامناسب، می‌تواند آسیب‌های شدیدی به بیمار وارد کند. برای جلوگیری از این مشکلات و تسریع بهبود بیماران، او روش تواندهی نوین را معرفی کرد. با این حال، حتی در این روش، پس از تشدید پایانی علائم، باید مصرف دارو متوقف شود تا از اثرات مضر جلوگیری شود.

در هومیوپاتی، داروها را می‌توان به شکل استنشاقی با بخارات الکل مصرف کرد. در موارد نادر، داروهای هومیوپاتی ممکن است تزریقی یا به‌صورت موضعی استفاده شوند. اما به دلیل اینکه استفاده موضعی تابع شرایط خاصی است که در کتاب ارگنان ذکر شده، باید با دقت عمل کرد.

پس از تعیین داروی مناسب در هومیوپاتی، دو نکته مهم باقی می‌ماند: تعیین توان و دوز دارو. ارائه یک الگوی واحد که برای همه هومیوپات‌ها (چه طرفداران تک دوز و چه طرفداران تواندهی نوین) مفید باشد، کار دشواری است. با این حال، الگویی مختصر برای روش تک دوز ارائه می‌شود.

تعیین دوز دارو

از آنجا که توان دارو در عمق برخی علائم و مدت زمان تأثیر آن نقش دارد، می‌توان ابتدا یک دوز استاندارد برای دارو در نظر گرفت و سپس با توجه به عوامل مختلف، دوز را افزایش یا کاهش داد. عوامل افزایش‌دهنده دوز شامل اطمینان هومیوپات از تشخیص و واضح بودن علائم است. از سوی دیگر، عواملی که ممکن است باعث کاهش دوز شوند، شامل عدم اطمینان هومیوپات در تشخیص، نامشخص بودن علائم و حساسیت بیمار به دارو می‌شود.

تعیین توان دارو

توان دارو بر عمق تأثیرگذاری و وضوح علائم تأثیر دارد. به همین دلیل، می‌توان یک توان استاندارد برای دارو تعیین کرد و سپس با در نظر گرفتن عوامل مختلف، توان را افزایش یا کاهش داد. عواملی که باعث افزایش توان می‌شوند شامل اطمینان هومیوپات از تشخیص و وجود علائم واضح و یکپارچه است. در مقابل، عواملی که ممکن است باعث کاهش توان شوند شامل عدم اطمینان هومیوپات، پراکندگی و عدم وضوح علائم، و حساسیت بالای بیمار به دارو است.

سخن پایانی

در نهایت، نحوه تجویز دارو در پزشکی رایج و هومیوپاتی نمایانگر دو رویکرد متفاوت در درمان بیماران است. پزشکی رایج بر مبنای داده‌های علمی و آزمایش‌های بالینی عمل کرده و در تلاش است تا با تجویز داروهای مشخص، علائم بیماری‌ها را کاهش دهد. با این حال، خطر عوارض جانبی و نیاز به دقت در دوز مصرفی از چالش‌های این روش به شمار می‌آید. از سوی دیگر، هومیوپاتی با تأکید بر شخصی‌سازی درمان و توجه به ویژگی‌های فردی بیمار، در صدد است تا با استفاده از داروهای رقیق‌شده و تک دوز، به بهبود شرایط بیماران کمک کند.

با این حال، این روش نیز می‌تواند در صورت تجویز نادرست داروها، عوارض جدی را به همراه داشته باشد. در نتیجه، انتخاب مناسب‌ترین روش درمانی نیازمند درک عمیق از شرایط بیمار و تجزیه و تحلیل دقیق از نقاط قوت و ضعف هر سیستم درمانی است.