بررسی نشانه‌ های بنیادین بیماری‌ های ناکامل و بیماری‌ های موضعی

آنچه در این مقاله می خوانید…

بیماری‌های ناکامل یکی از چالش‌های مهم در حوزه‌ی پزشکی به‌شمار می‌آیند که به دلیل نشانه‌های کم‌ و بیش مبهم و ناقص، درمان آن‌ها با دشواری‌های بسیاری همراه است. این نوع بیماری‌ها که در دسته‌ی بیماری‌های مزمن قرار می‌گیرند، اغلب به دلیل عدم مشاهده‌ی تمامی علائم و نشانه‌ها، پاسخ مناسبی به درمان نمی‌دهند.

در این مقاله، به بررسی نشانه‌های بنیادین بیماری‌های ناکامل و بیماری‌های موضعی پرداخته شده و ارتباط میان این بیماری‌ها با تمامیت ارگانیسم فرد مورد بررسی قرار می‌گیرد. علاوه بر این، به اشتباهات رایجی که در خصوص درمان موضعی این بیماری‌ها وجود دارد اشاره شده و بر اهمیت توجه به کل ارگانیسم در فرآیند درمان تأکید می‌شود.

با نگاهی به دسته‌بندی‌های مختلف این بیماری‌ها، از جمله بیماری‌های نوبه‌ای و متناوب، مقاله به بررسی دقیق‌تر انواع و ویژگی‌های آن‌ها می‌پردازد. هدف اصلی این پژوهش، ارائه‌ی دیدگاهی جامع‌تر نسبت به بیماری‌های ناکامل و تبیین رویکردهایی است که می‌تواند در بهبود درمان این بیماری‌ها مؤثر واقع شود.

بیماری های ناکامل

بیماری‌های ناکامل در دسته بیماری‌های مزمن قرار می‌گیرند. این گروه به علت اندک بودن نشانه‌هایِ قابل مشاهده، کمتر به درمان پاسخ می‌دهند. این‌ها یک یا دو نشانه بارز از خود نشان می‌دهند و سایر نشانه‌ها کم و بیش مبهم و نامعلوم هستند. به نظر می‌رسد عدم پاسخ دهی مناسب بیماری‌های ناقص به درمان به دلیل اندک بودن علائم و نشانه ها، امکان انتخاب مشابه‌ترین داروی هومیوپاتی را نمی‌دهند.

نشانه بنیادین بیماری های ناکامل و بیماری های موضعی

نشانه‌های اصلی بیماری‌های ناکامل ممکن است درونی و یا بیرونی باشد. در نوع نخست، شکایت‌ها درونی هستند مانند سردرد، اسهال و یا درد مزمن بالای شکم و… . در نوع دوم شکایت‌ها بیرونی است که آن را بیماری موضعی می‌نامیم.

بیماری ناکامل نوع نخست

بیماری‌های ناکامل نوع نخست، اغلب فقط به این سبب که پزشک به همه نشانه‌های بیمار توجه ننموده، تصویر کاملی از بیماری بدست نمی‌آورد.

بیماری ناکامل حقیقی

با این وجود بعد از همه بررسی‌های نخستین، باز هم نشانه‌هایی از دید ما پنهان می‌ماند. این موارد را می‌توان بیماری ناکامل حقیقی نامید.

ارتباط بیمار های موضعی با تمامیت فرد

در میان بیماری‌های ناکامل، گروهی از آن‌ها را که بیماری موضعی می‌نامیم جایگاه مهمی دارند. تصور آن است که خاستگاه این بیماری‌ها در بیرون فرد است و با درون ارگانیسم ارتباطی ندارند ولی این گونه نیست. بنابراین درمان موضعی این بیماری‌ها بسیار مخرب خواهد بود.

از نظر هانمن (بنیان گذار طب هومیوپاتی) بیماری‌های موضعی که نوع دوم بیماری‌های ناقص محسوب می‌شوند همچون کوه یخ که بخش اندکی از آن بیرون آب قرار دارد، ریشه در تمامیت ارگانیسم دارد و انجام درمان موضعی می‌تواند بسیار آسیب رسان باشد.

پنداشت نادرست موضعی بودن بیماری های موضعی

چنین پنداشته شده است که این بیماری‌های موضعی به کل بدن ارتباط ندارند و یا سایر بخش‌ها در بروز آن‌ها سهمی ندارند ولی آن نوع نگرش، دیدگاه نادرست مکتب قدیم است که نتایج زیانباری را در برداشته است.

درهمه بیماری های موضعی، اگر علت بیرونی نداشته باشند کل ارگانیسم درگیر است

جدای از بیماری‌های موضعی که علت بیرونی دارند روشن است که هر بیماری موضعی  به دنبال یک عامل درونی ایجاد می‌شود ولی باید دانست که بدون این دلیل درونی، نه ایجاد می‎شود و نه پیشرفت می‌کند به بیان دیگر قبل از بروز نشانه‌های موضعی کل ارگانیسم تحت تاثیر قرار گرفته است.

هانمن بیماری‌های موضعی را در دودسته قرار می دهد. نخست بیماری‌های موضعی که به دلیل یک علت بیرونی بوجود آمده است و دوم عامل بیماری های موضعی که به دلیل عامل درونی ایجاد می‌شود. برای دسته دوم بر این باور است که حتماً کل ارگانیسم درگیر و بیمار است.

هیچ تبخال و یا عقربکی به وجود نمی‌آید مگر این که شخص بیمار پیش از دچارشدن و یا در طول آن، از درون بیمار باشد.

بیماری های نوبه ای و متناوب

باید دانست که بیماری‌های نوبه‌ای در فواصل معین، و با همان نشانه‌های ویژه بر می‌گردند. درحالی که در بیماری‌های متناوب، بیماری‌های گوناگونی در فواصل زمانی معین، به دنبال هم تناوب می‌یابند.

بیماری های متناوب

شمار بیماری‌های متناوب بسیار است و به دسته بیماری‌های مزمن و معمولاً با خاستگاه سورا تعلق دارند که ممکن است به صورت نادر با مایزم سیفلیس همراه شوند. درمان بیماری‌های نوبه‌ای توسط داروهای آنتی سوریک صورت می‌گیرد.

درمان بیماری های متناوب درصورتی که تنها مایزم سورا در زمینه باشد با داروهای آنتی سوریک و چنانچه با سیفلیس پیچیده شده باشد به طور متناوب باید درمان آنتی سوریک با آنتی سیفلیس تناوب داده شود. گاهی بیماری‌های متناوب دوگانه هستند برای نمونه پادرد ممکن است با التهاب چشم در تناوب قرار گیرند.

ممکن است بیماری‌های متناوب سه گانه باشند و گاهی می‌توان در بین آن‌ها حالت سلامتی روشن و ناگهانی را دید که پس از آن جای خود را به حالت‌های دلتنگی، افسردگی و غیره می‌دهد. گاهی حالت‌های گوناگون در بیماری‌های متناوب به کلی با یکدیگر متضاد هستند و گاهی آثار بیماری پیشین در گام بعدی وجود دارد.

بیماری های نوبه ای

در بیماری های نوبه ای در فواصل معین که فرد احساس سلامتی می‌کند نشانه‌های همان بیماری بر می‌گردد. که ممکن است تب دار یا بدون تب باشند.

سخن پایانی

در این مقاله، به بررسی دقیق بیماری‌های ناکامل و موضعی پرداخته شد و چالش‌هایی که این نوع بیماری‌ها در مسیر تشخیص و درمان ایجاد می‌کنند، مورد توجه قرار گرفت. با توجه به پیچیدگی و عدم وضوح علائم در بیماری‌های ناکامل، اهمیت رویکردی جامع و کل‌نگر در درمان آن‌ها برجسته می‌شود. همچنین، بیان شد که در بیماری‌های موضعی، برخلاف تصور رایج، مشکل تنها به یک بخش خاص از بدن محدود نمی‌شود، بلکه تمام ارگانیسم فرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

بنابراین، درمان موضعی بدون در نظر گرفتن وضعیت کلی بدن، می‌تواند به نتایج زیانباری منجر شود. در نهایت، تفاوت‌های میان بیماری‌های نوبه‌ای و متناوب مورد بررسی قرار گرفت و تأکید شد که برای دستیابی به نتایج درمانی مطلوب، شناخت دقیق‌تر از ماهیت و علل این بیماری‌ها ضروری است. این مقاله بر اهمیت تشخیص صحیح و انتخاب درمان مناسب برای هر نوع بیماری، با در نظر گرفتن تمامیت بدن فرد، تأکید دارد و تلاش می‌کند تا دیدگاهی گسترده‌تر و علمی‌تر را در این زمینه ارائه دهد.