آنچه باید درباره انواع درمان بدانیم 

  کلمه درمان برای بیشتر بیماران مفهوم کلی دارد. برای نمونه فردی می‌گوید: برای سردردم تحت درمانم و یا  آیا برای بیماری سرطان درمانی وجود دارد؟ این درحالی است که از نظر پزشکی چند نوع درمان وجود دارد.

درمان علامتی

در این نوع درمان همان گونه که از نامش پیداست تلاش پزشک برای از بین بردن علائم و نشانه‌های آزار دهنده بیماری است. وقتی دچار حساسیت فصلی و یا آلرژی هستیم و برای از بین بردن آب ریزش بینی آنتی هیستامین مصرف می‌کنیم یک نمونه از درمان‌های علامتی است. در اینجا طبیب تنها به از بین بردن و یا کاستن یکی از علائم آزاردهنده بسنده می‌کند و شاید لازم باشد تا مدت طولانی درمان با داروی آنتی هیستامین ادامه یابد. همانگونه که از درمان علامتی انتظار می‌رود ماهیت بیماری همچنان باقی است و فقط در جهت تحمل بهتر بیماری اقدام درمانی صورت می‌گیرد. متاسفانه این نوع درمان از شیوع بسیار زیادی در طب رایج و برخی رویکردهای طب‌های جایگزین برخوردار است.

درمان کنترل کننده

این نوع درمان برای کنترل یک بیماری بکار می‌رود، برای نمونه در پرفشاری خون و یا افزایش چربی خون که عموماً بصورت مادام العمر مجبور به استفاده از دارو هستیم این شکل از درمان را تجربه می‌کنیم. مثال دیگر بیماری‌های روحی روانی همچون اضطراب و افسردگی است که تقریباً در همه موارد بیماری ریشه کن نمی‌شود و استفاده طولانی مدت و در برخی موارد تا آخر عمر از این داروها الزامی است. در اینجا بلافاصله پس از کنار گذاشتن داروها بیماری بر می‌گردد. این نوع درمان از سوی طب رایج که برای  بیماران دچار بیماری های مزمن و صعب العلاج بکار گرفته می‌شود بسیار شایع است و متاسفانه بیماری به حال خود رها می‌شود و اقدامات درمانی همچون سدی به دور بیماری عمل می‌کند تا آسیب های جدی‌تری به بیمار وارد نشود.

درمان تسکینی

از نام این نوع درمان مشخص است که در جهت تسکین برخی نشانه‌های غیر قابل تحمل همچون  عارضه دردناک به کار می‌رود. برای نمونه سردرد و یا درد ناشی از بیماری‌های بدخیم و دردهایی که جنبه عصبی دارد تحت این نوع درمان قرار می گیرند. طبق آمار موجود این شیوه از درمان بیشترین نوع درمان ارائه شده در طب رایج است. نوعی از درمان که به سوء مصرف مواد منجر می‌شود و به جمعیت معتادین می‌افزاید. در اینجا هم مسئله‌ای از بیمار حل نمی‌شود و فقط با قدرت بیشتر سعی در پاک کردن صورت مسئله دارند.

درمان شفابخش

 این نوع از درمان که بهترین نوع درمان است از بین رفتن همه علائم و نشانه‌های بیماری هدف درمان است. به این نوع درمان، درمان ریشه‌ای هم گفته می‌شود. با اینحال دودسته از این درمان وجود دارد یکی شفای نسبی است که با وجود از بین رفتن بیماری همچنان در آینده ممکن است به همان بیماری مبتلا شویم. برای نمونه گلودرد چرکی که با مصرف آنتی‌بیوتیک همه علائم و نشانه‌های بیماری از بین می‌رود ولی در آینده همان میکروب می‌تواند دوباره بیماری ایجاد کند. نوع دیگر درمان شفابخش، شفای کامل است به این معنی که نه تنها در همان زمان بیماری به طور ریشه‌ای درمان می‌شود بلکه تقریباً برای همیشه استعداد فرد به آن بیماری نیز از بین می‌رود. این نوع درمان شفابخش بهترین و کامل‌ترین نوع درمان است هرچند برای همه بیماری‌ها اتفاق نمی‌افتد با این حال آرزوی یک پزشک دلسوز و یک شیوه درمانی ایده آل است. این نوع از درمان بسیار به ندرت در اقدامات درمانی طب رایج بدست می‌آید و آن موارد معدود نیز بیشتر جنبه تصادفی دارد و در نقطه مقابل در برخی شیوه‌های درمان همچون طب سنتی و بویژه هومیوپاتی که هدف نهایی درمان شفای کامل بیمار است به کرات شاهد چنین اتفاقی هستیم.

مطالعات علمی نشان می‌دهد طب رایج تاکنون نتوانسته است شفای کامل ایجاد کند و بیشتر درمان‌ها جنبه‌ی علامتی، کنترل کننده و یا تسکینی دارد.

طب سنتی اصیل تا حد قابل قبولی می‌تواند درمان‌های شفابخش ایجاد کند و در مقایسه، پزشکی فرامولکولی شیوه‌ای از درمان است که تنها به شفای کامل می‌اندیشد و در تعداد قابل توجهی از بیماری ها به این نتیجه می‌رسد و درصورتی که شفای کامل امکانپذیر نباشد، شفای نسبی ویا درمان‌های تسکینی، علامتی و یا کنترلی بدون عارضه ایجاد می‌کند.

نتیجه گیری

مقاله بررسی مختصری از انواع درمان‌های موجود در پزشکی فراهم می‌کند و بر تأثیرات و اهداف هرکدام از این انواع تمرکز دارد. انواع درمان شامل درمان علامتی، کنترل کننده، تسکینی و شفابخش هستند. این مقاله به وضوح نشان می‌دهد که پزشکی فرامولکولی و طب سنتی هر دو از انواع درمان‌های مورد استفاده در پزشکی هستند. در حالی که طب رایج اغلب به درمان علامتی، کنترل کننده و تسکینی تمایل دارد، پزشکی فرامولکولی به دنبال درمان شفابخش است که به طور کامل علائم بیماری و استعداد فرد به آن بیماری از بین می‌برد. از این رو، استفاده از هر دو رویکرد در ترکیب با یکدیگر می‌تواند بهبود معناداری در درمان بیماری‌ها و حفظ سلامتی فردی داشته باشد.